pełne brzuchy

Nie było mnie trzy dni, mężu mój zdawał mi telefonicznie raporty z psich zmagań. Nie mamy porządnego ogrodzenia, jakoś nie był to do tej pory niezbędny element "gospodarstwa". Za to mamy dowód, że psy czują się u nas jak w domu. Uciekają i wracają, uciekają i wracają. Sunia górą, Kostek uparcie dołem. Przyznam szczerze, że nawet sobie pomyślałam, że dobrze, jak uciekła i nie wróci, to może jednak ma dom i tam pobiegła. Ale wróciła...
Jedzenie musiały dostawać zupełnie oddzielnie - Kostek w ogrodzie, sunia (chyba Saba, bo tak jakoś z Pustyni i w puszczy mi się kojarzy) w garażu, bo były straszne awantury. A dzisiaj proszę, Saba zjadła swoje, Kostek swoje. I OK. Trochę mnie martwią kleszcze, które nie przejmują się tym, że Kostek jest wysmarowany Frontlinem.
W każdym razie, wyraźnie widać, że Kostek ma już nieco mniej zapadnięte boki, mniej wystające kości i robi się coraz bardziej przystojnym psem. I nawet zdarza mu się zostawić trochę jedzenia w misce czyli już nie jest głodny. Suka też potrafi kręcić nosem na przykład na marcheweczkę :)

Dokumentacja postępów:

Kostek naprawdę jest "grubszy".

I już nie podkula ciągle ogona.

I interesuje go, co się dzieje dookoła...

Saba uwielbia patyki.

Właściwie trochę się lubią.

I trochę bardziej.
(Zdjęcie fatalne jakościowo, ale obiekty fajnie zagrały)